Beste dokter Harteloos,

Eerst het volgende, mag ik misschien jij zeggen? Oh, liever niet, nou goed dan.

Ik schrijf u om te vertellen dat ik een heel vervelend gevoel heb overgehouden aan onze ontmoeting. Ik kwam bij u voor mijn AVNRT. Hiertoe moest ik eerst een ecg laten maken. De mevrouw of mag ik vleesvoorbereider zeggen? Oh, liever niet, nou goed dan. De mevrouw vroeg mij mijn bovenkleding te verwijderen. Ik trok alles behalve mijn bh uit. Enigszins geïrriteerd hielp ze me begrijpen dat ‘alles’ ook bh betekende. Dat verwonderde mij. De dames op de Eerste Hart en Longhulp hadden laatst geen enkele moeite met het maken van een ecg met bh én tshirt maar niet iedereen heeft dezelfde talenten natuurlijk. En er hoefde duidelijk ook niets uitgelegd hierover aan mij, wat later ook een soort afdelingsdingetje bleek te zijn, maar dat wist ik toen nog niet.

Wat ongemakkelijk nam ik plaats op de tafel waar de mevrouw onaangekondigd en ongevraagd mijn borsten beroerde. Ik snap heus dat dit nodig is voor de plakkers en dat ze dit de hele dag doet. Zo ongeinteresseerd kwam ze ook wel over. Erg veel ruimte voor integriteit en menselijkheid was er niet. Laat staan oog voor mijn schaamte en weerstand. Alsof ze dit al jaren de hele dag doet maar het vooral ook nog jaren de hele dag moet blijven doen, terwijl ze liever wat anders zou doen, iets ‘met mensen’ ofzo? Ik vond het onplezierig, kil en voelde me een biefstuk die klaargemaakt werd voor de grillplaat.

Eenmaal terug in de wachtkamer kwam u me vrij snel ophalen voor het gesprek. Mijn ecg was goed begon u, u was er tevreden over om precies te zijn. En hoe of het gegaan was de afgelopen tijd. Ik deed een korte samenvatting. Geen aanvallen meer gehad. Pillen wel opgehaald maar niet gebruikt. Prima zei u. Nog andere vragen? JA! Die had ik wel. De afgelopen weken had ik al mijn studieboeken erbij gehad (voor ik dom werd gehouden heb ik ook iets medisch gedaan op een hts, niets bijzonders ofzo), tientallen youtube filmpjes en zelfs enkele wetenschappelijk artikelen doorgeworsteld. Ik kon een ecg inmiddels ontleden. Maar… interpreteren was toch een heel ander verhaal gebleken, gelukkig zat ik bij u aan tafel. U hebt ervoor geleerd. U kon me dat wel even uitleggen. Ook waarom er uit mijn normale ecg allemaal hele nare dingen komen. Over ischemische episodes enzo. Ik weet dat mijn ecg goed was. U zei het al. Maar er stonden echt allemaal nare dingen bij. Als die er niet toe doen zou ik het best fijn vinden als er verteld wordt waarom die er dan toch staan. Kennis is macht. Dus ik haalde het papier uit mijn tas. Maar nog voor ik het uitgevouwen had zei u: ‘dat doet er allemaal niet toe. Ik ben tevreden over uw ecg.’

‘ Ok, maar ik begrijp het niet, ik heb er vragen over.’

‘Maar ik ben tevreden en daar gaat het om.’

Oh. Ok. Geen vragen dus. Het gaat erom of u tevreden bent. Daarom ben ik hier. Ik ben alleen een soort domme koe die na een onnodig halfnaakte vleeskeuring, met een stempel op het dossier, goedgekeurd weer weg mag. De wei in ofzo. Maar dokter Umans, ik had zo graag iets anders dan een domme koe geworden. Ik weet nl zelf ook dat mijn ecg goed was. Ik kan dat nl voelen. Zonder jaren van studie. En u en uw collega’s zijn het daar ook nog mee eens. Ik mag zelfs met een pill in the pocket zelf beoordelen wanneer ik de stoornis heb en dan medicatie nemen. Dus eigenlijk weten we allebei dat we dat ecg niet nodig hebben om te weten dat ik die avnrt nu even helemaal niet heb. Maar over de dingen die wel als abnormaal worden bestempeld op mijn printje mag ik geen vragen stellen. En waarom krijg ik die dan mee? Die zit toch in mijn dossier? Die hoef ik dan toch helemaal niet te zien, als ik die toch niet hoef te begrijpen.

U vroeg nog wel wanneer ik een controle afspraak wilde. Over een jaar?

Maar wat is het doel daarvan dan, vroeg ik. U antwoordde dat die afspraken zijn voor ondersteuning van de patiënt. Hoe dan? Welke ondersteuning? Ik word niet ondersteund. Ik krijg antwoord op een vraag die ik niet stel (is alles wel goed met me) kennis over dingen die ik al weet (u heeft geen ritmestoornis op dit moment) en geen antwoord op mijn zorgvuldig voorbereide vragen die u nog in jargon had kunnen beantwoorden ook omdat ik me keurig en gedegen had voorbereid. Ik hoef geen controle afspraak. Ik ga wel naar de ‘huisdokter’ zoals u mijn zeer bekwame en empatische huisarts neerbuigend noemde.

Ik stel voor dat u de mevrouw de volgende keer ook een geel oormerk bij me laat aanbrengen. Ik kan dan zonder dagkaart te scannen geregistreerd worden door een poortje, die dan automatisch weer opengaat als u tevreden bent over mijn ecg. Zo hoeft u me niet te zien en geen nutteloze vragen te verdragen. Lekker efficient. Bespaart vast nog meer kosten ook. Ik heb ons contact als oppervlakkig en zeer onpersoonlijk ervaren. U kwam afstandelijk en arrogant over. Ik ben geen te beoordelen orgaan maar een mens, van vlees en bloed, met een hart, letterlijk en figuurlijk, en een stel hersens ook overigens.

Dag meneer de hartdokter. Hopelijk is uw volgende bijscholing iets met empathische vermogens en het openstellen van uw eigen hart. Want deze domme koe roept boe.