Je vraagt me hoe het gaat. Ik aarzel en zeg ‘ik weet het niet’. En dat alleen al is een compliment aan jouw adres. ‘Goed’ is een leugen. en jij verdient meer. Maar de hele waarheid trek je niet.
Want als ik vertel waar ik mee worstel en jij concludeert dat ik het dus heel goed doe, dat ik nieuwe stappen maak, groei en sterk ben, dan is dat jouw waarheid. Niet de mijne. Ik doe wel goed, maar het voelt niet goed.
Als ik vertel hoe ik me VOEL, dan moet je lachen. Zó erg is het toch niet? Moet je kijken wat je hebt! En ik weet wat ik heb. Ik weet waar ik dankbaar voor ben. En zou moeten zijn. Maar het voelt niet zo. Dat zeg ik maar niet. Ik voel me enkel ondankbaar.
Als ik vertel waar ik tegen aan loop, weet je een oplossing. Soms ben je dat zelf, wil je iets doen. Soms weet je wat ík moet doen. De worsteling gaat alleen zoveel verder dan die stofzuiger, die oppasbeurt of die klus. Of zelfs de cognitieve gedragstruuk en spiriwiri inzichten. Ik ben je dankbaar voor je hulp. Maar accepteren kan ik het niet, het helpt mij niet. Been there, done that, the voice is still there. En ik voel me enkel ondankbaar.
Als ik zou vertellen wat ik denk. Wat mijn gevecht is. Dan moet je lachen. Ja ik weet het. Je leest dit en denkt, nee heus niet. Maar je doet het. Iedereen die het me ooit heeft horen zeggen moest lachen of dacht dat ik grappen maakte. Het is zo idioot dat ook jij zou lachen. Of me niet geloven. Het af doen alS onzin. En je hebt gelijk. Ik wéét dat je gelijk hebt: het klopt niet. Maar mijn hoofd vind dat het zo is. En wat er in mijn hoofd zit bepaalt hoe ik me voel. En hoe ik me voel probeer ik je te vertellen. En dat het dus ongeloofwaardig is maakt dat ik aarzel en het niet zeg. Want ik kan dus niet vertellen hoe het met me is. want het is onwaar.
Jij vindt dat het goed met me gaat, want ‘ik doe het zo goed’. Maar ik denk en voel me klote. En daarom slik ik het door. Loop ik door. Lach ik door. Totdat ik knap. En Als ik knap heeft niemand dat zien aankomen. Maar hoe kan ik je zeggen wat ik denk en dus hoe ik me voel zonder dat je erom lacht of het weganalyseert? Hoe kan ik benoemen wat het monster in mij zegt en het daarmee het wapen uit handen slaan? Hoe kan ik woorden geven aan iets wat jij al als waanzin hebt afgedaan? Het IS waanzin. En daarom kan ik dus niet zeggen wat het is. je zou lachen. Ik zou moeten lachen. Maar het is niet grappig.
Hoe gaat het met je? Ik weet het niet.
Dat is een leugen. De waarheid is dat ik het niet zeggen kan. Je zou lachen. Of me niet geloven. En ik voel me ondankbaar.
