Een jaar geleden stopte ik rigoreus met mijn antidepressiva. A hell of a job. Maar ik deed het en het lukte. Ik ben dolblij dat ik deze stap zette en schreef er het volgende gedicht over:

Artwork: Sief Hamza

Nortrilèn moet oprottèn

Het was heus een tijdje goed
Ik kwam weer op verhaal
Maar na zeven jaar werd het
Middel erger dan de kwaal

Mijn hart was steeds van slag
Ik zweette als mijn pink bewoog
Er was iets mis met mijn gewicht
En mijn mond was constant droog

Laat het aftellen beginnen
Niet 1, 2, 3 naar nul
Maar langzaam, voorzichtig, met beleid
En meer van al die flauwekul

Maanden deed ik braaf mijn best
Vijfenzeventig naar tien
Het viel niet mee, maar ‘t was te doen
Toen hield ik het plots voor gezien

Het was nog maar een kleine sprong
Het water was niet diep
Eruit die troep, ik ben klaar
Ik weet nog dat ik dat toen riep

Vol goede moed het laatste loodje
Nou dát heb ik wel geweten
Waarom ik dit toen zó graag wilde
Ben ik nu bijna vergeten

Stuipen in mijn armen, benen
En steeds schokken in mijn hoofd
Jeuk over mijn hele lijf
Dat was me niet beloofd

En dan die slapeloosheid
De watten in mijn brein
Het gebrek aan concentratie
Mijn lijf kan niet ontspannen zijn

Ik kan niet alles zien en horen
Er zwemmen mieren in mijn bloed
De emmer loopt steeds heel snel over
Emoties groots als bij een zondvloed

Maar ook al gaat het zo al weken
Is het een onverwacht gevecht
Het maakt me ook heel vastberaden
Ik heb het steeds maar weer gezegd

Ik heb die pillen niet meer nodig
Als ik maar op mezelf vertrouw
Dan mag de hele wereld weten
Nortrilen, IK KAN ZONDER JOU